De kern van de Europese zwakte
De
Europese Unie heeft als regel dat de Commissie slechts een politieke maatregel
kan nemen als alle lidstaten instemmen. Wanneer slechts één van de 27 landen
nee zegt kan de Commissie niets doen.
Nu is op het ogenblik de enorme verrijking van China de grootste bedreiging voor de EU. Met haar geld heeft Beijing Griekenland al overtuigd - 'omgekocht' is het betere woord - om nee te zeggen tegen elke maatregel welke de Commissie in haar relatie tot China zou willen nemen. Zo kan de Commissie de belangen van wat onze sterkste gezamenlijke kracht is, de interne Europese markt, eigenlijk niet behartigen. Griekenland heeft in 2016 en 2017 al drie keer haar veto uitgesproken over noodzakelijke maatregelen die de Commissie ten aanzien van China behoorde te nemen en zo staat de Commissie machteloos. Dat is een onaanvaardbare situatie.
Maar op een verzoek hun vetorecht op te geven zouden velen van de 27 landen echter niet ingaan, niet alleen Griekenland, maar ook de meeste ex-Soviet satellietlanden zouden weigeren, zoals Polen, Hongarije, Roemenië, Bulgarije, Slovenië, Bosnië, Kroatië, misschien een of twee Baltische staten. Dus er blijft maar één manier over om deze zwakte weg te werken: Een Europa van twee snelheden creëren, zoals president Macron voorstelt, waarin een kern van landen overeenkomt de regel van unanimiteit tussen hen weg te nemen. Dan zou de Commissie in naam van deze kleinere kerngroep normaal en dus zo nodig krachtig kunnen optreden.
Een nadeel is dat om dit op te zetten een sterke daadkracht van deze 'kernlanden' nodig is. Helaas zijn er te veel mindere problemen die de aandacht van onze politici afleiden van de nodige gecoördineerde actie. We zien een gestage verzwakking Europa en wij doen er niets aan.
Nederland, dat in het verleden zo nu en dan de Europese katalysator was om zaken aan de gang te krijgen heeft nu een Premier die het belang van de Europese Unie niet begrijpt, niet wil begrijpen en zelfs trots is op zijn negatieve houding. Dus Nederland zal voorlopig haar eerdere rol niet spelen.
Een voordeel van de ‘twee snelheden’ naast het voorgaande zou overigens zijn dat de landen die niet meedoen daarmee zouden inzien dat dat ook betekent er niet echt bij horen. Zo zouden ook de eigenwijze houdingen van bijvoorbeeld Polen en Hongarije niet zonder gevolgen blijven, een gezonde ontwikkeling.
Europa moet zich op normale wijze kunnen laten gelden, zoals China en – in iets mindere mate – de VS dat kunnen. Wanneer worden onze politici eindelijk wakker en wanneer zien zij de werkelijke problemen onder ogen?
Misschien zijn wij dan toch werkelijk decadent.
Nu is op het ogenblik de enorme verrijking van China de grootste bedreiging voor de EU. Met haar geld heeft Beijing Griekenland al overtuigd - 'omgekocht' is het betere woord - om nee te zeggen tegen elke maatregel welke de Commissie in haar relatie tot China zou willen nemen. Zo kan de Commissie de belangen van wat onze sterkste gezamenlijke kracht is, de interne Europese markt, eigenlijk niet behartigen. Griekenland heeft in 2016 en 2017 al drie keer haar veto uitgesproken over noodzakelijke maatregelen die de Commissie ten aanzien van China behoorde te nemen en zo staat de Commissie machteloos. Dat is een onaanvaardbare situatie.
Maar op een verzoek hun vetorecht op te geven zouden velen van de 27 landen echter niet ingaan, niet alleen Griekenland, maar ook de meeste ex-Soviet satellietlanden zouden weigeren, zoals Polen, Hongarije, Roemenië, Bulgarije, Slovenië, Bosnië, Kroatië, misschien een of twee Baltische staten. Dus er blijft maar één manier over om deze zwakte weg te werken: Een Europa van twee snelheden creëren, zoals president Macron voorstelt, waarin een kern van landen overeenkomt de regel van unanimiteit tussen hen weg te nemen. Dan zou de Commissie in naam van deze kleinere kerngroep normaal en dus zo nodig krachtig kunnen optreden.
Een nadeel is dat om dit op te zetten een sterke daadkracht van deze 'kernlanden' nodig is. Helaas zijn er te veel mindere problemen die de aandacht van onze politici afleiden van de nodige gecoördineerde actie. We zien een gestage verzwakking Europa en wij doen er niets aan.
Nederland, dat in het verleden zo nu en dan de Europese katalysator was om zaken aan de gang te krijgen heeft nu een Premier die het belang van de Europese Unie niet begrijpt, niet wil begrijpen en zelfs trots is op zijn negatieve houding. Dus Nederland zal voorlopig haar eerdere rol niet spelen.
Een voordeel van de ‘twee snelheden’ naast het voorgaande zou overigens zijn dat de landen die niet meedoen daarmee zouden inzien dat dat ook betekent er niet echt bij horen. Zo zouden ook de eigenwijze houdingen van bijvoorbeeld Polen en Hongarije niet zonder gevolgen blijven, een gezonde ontwikkeling.
Europa moet zich op normale wijze kunnen laten gelden, zoals China en – in iets mindere mate – de VS dat kunnen. Wanneer worden onze politici eindelijk wakker en wanneer zien zij de werkelijke problemen onder ogen?
Misschien zijn wij dan toch werkelijk decadent.
Comments
Post a Comment